*
Gece hiç uyumadığımı düşünüyordum ki sabah yedide uyanabilmiş olmama şaşırdım, sonrasında küçük özetler, pişmanlıklar ve hayıflanmalarla geçen yarım saat ve sonrasında fotoğraf çektim, yaşasın uzun zamandır yapamadığım şeyi yapıyor olmam da halen daha hayatıma eski keyfiyle devam edeceğimin güzel göstergeleriydi, seni esasen o kadar çok seviyordum ki, yemek istemem refleksmiş gibi duruyordu.
"Eğer aşkı kaybetme korkusundan kurtarılabilirsem, çok
azıyla bile yetinebileceğimi anlayacaksın."
unutmuş olduğum lakin bugün anımsadığım bir diğeri de
“Yaşam sorunu”na çözüm bulduğu kanısına varan birisinin...
yanıldığını anlaması için,
bir zamanlar ortalıkta bu “çözüm”ün olmadığını,
ama o dönemde de insanın yaşamayı başardığını hatırlaması yeterlidir...
açıkcası ne kendime ne de bir diğerine yetebilmiştim, oysa tek yanılgım hislerimin içimizde ki canavarlardan daha büyük olduğunu sanmamdı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder