180

Karnım çok ağrıyor, bunun için benim dahi yapabileceğim bir şey yokken, onun hiçbir şey yapamıyor olması neden canımı sıkıyor ki.... Şaka.



Film başlamadan önce oyuncuların adlarını okuyacak tahammülüm olmuyor, ama akıllı yönetmenlerimiz bir yandan filme başlayıp, bir yandan da oyuncuların isimlerini geçiriyorlar ya işte kendilerinin önünde saygıyla eğiliyoruz. Burası çok mühim olmayabilir ama benim için önemli bilog.


Romantik filmlerin sonunda üzücü bir şeyler varsa seyretmiyorum, gel gör ki bir İndiana olsun, bir Star Wars olsun, bir Back to the future olsun, ımm nebleyim Sincity misal, sonra The Million Dollar Hotel olsun seviyoruz sinemayı, The Fall u buldum, iştahla izlemeyi düşlüyorum, önce heyecanlanıyorum, sonra izleyemeyecekmişim gibi saçma duygulara gark oluyorum, sonrasında sevgilimle izleyeceğim için, heyecanımı engelleyebileceğim yönünde kendime telkinler veriyorum, nedense bu heyecanımın sonunda izlemeye değmeyecek bir senaryo, sanat yönetmenliği sezersem; kötü yıkılıyorum. Sifonu çekmeden önce bir kez daha geriye bakmayı düşünmek gibi...


Gerçekçi bir insanın, hayal perest bir insanımsıyı anlaması çok mu zordur?