144

Sabah,
erken kalktım.

Gece,
geç yattım.

Artık fikirler yürütmüyorum. insanlara dair ruhumda hiçbir şey yok. yeni bir şeyler de yok. bahşedilen sınırlarımızda, lanet hayatlarımızı teker, teker sürdürüyoruz. sınırlarım dahilinden çıkmıyorum. sabah yine midem çok bulandı. midem düzelmedi. aklım karmakarışık. cevap vermeyeceksen verme de, bu genel geçer insanların hak ettiği davranışlar bütününe beni sokma.
gerisi mühim değil. lakin böyleyse de senin için böyledir. cidden yorgunum. uğraşacak halim yok.


bazı insanlara karşı tuhaf coşkular besliyorum. beslediğim coşkularımı teker, teker kusuyorum. bu hiç hoşuma gitmiyor bilog. dişlerimde ketenimsi, kekremsi tuhaf bir tat oluyor. bütün gün karnımdaki boşluk geçmiyor. ben kendimden geçiyorum. üzülüyorum. hissettirdikleri için, beni suçluyor, bir de hissettiklerim adına vicdanı ızdırap çekip, bunun yükünü de taşıyabilecek kapasiteyi çoktan aştım ben. kapasitemiz ölü bedenlerle sınırlı, diri bedenler lütfen tek sıra yandaki hanfendiyi parçalayınız, ben nasılsa parçalandıktan sonra onu da sarar, sarmalarım.

Mecaz ı mürselim ile teşbih i beliğim olmasa ne yaparım nan ben bu hayatta.

Kal sağlıcakla bilogum, biliyorum ihmaller yaşıyoruz. bende ihmal ediliyorum,; hayat bu kendime yeterli özeni gösteremezken, benden bu tarz insani yardımlar beklemen tuhafıma gidiyor. Uçaktan insani yardım atacağım. Sonra da kendimi, belki gözlerinin orta yerine düşerim de, sonrası şanlı tarihimize kazınan bir kaç bencil duygu olur.



Geleceğim bebeğim, bekletmeyeceğim seni. Zira bugün biz, Ziyalan yazmaya pek hevesliyiz.
Hevesimi kaçırmadan, hadi işine dön.

*o*