77

Bazı zaman küllükte filtresi yanık sigara gibi kokuyor hayat, bazen de güzel bir koku gibi ansızın gelen, gidiveren. Hissettirdiği hep güzel işte…

Küçükken sandığım şeyleri düşünüyorum, anlayabildiğim kadardı; ağlayan birini görürsem şeker verdiğimde geçeceğini sanırdım ya da bebeğimle biraz oynamasına izin verdiğimde hiçbir şeyinin kalmayacağını, birinci sınıfta yan sıradaki çocuğun neden bir parmağının olmadığını anlayamamıştım, hiç noksanlık görmemiştim, saçlarım kesildiğinde kanayacak diye korkardım, çekik gözlü çocuk Türkçe konuştuğunda çok şaşırmıştım, oysa onlar hep Japonca konuşuyorlar sanırdım, uçan balonun beni de uçurup gideceğinden korkup saatlerce ağlamıştım, müsamere gösterisine çıkmadan az evvel yediğim elma şekerinden kurt çıkmıştı, yine de yemiştim, sonra gösterinin ortasında kusmuştum; öğretmenim neden bu kadar kızdı anlamamıştım, kusan bendim, annem kusunca böyle yapmıyor demiştim, sonrasını hatırlamıyorum. Burnum o kadar küçüktü ki gözlüklerimi taşımıyordu elimde tutup, dolaşırdım; hiçbir yeri görmeyip de benzetmek daha güzeldi, defterimin sol tarafına yazmaktan nefret ederdim, bununla ilgili ilginç cezaları olmuştu öğretmenimin, sıra arkadaşımın da ufak boylu ve gözlüklü olması kardeş olduğumuzun kanıtı gibi gelirdi o zaman, neden ayrı evlerde de oturuyorduk anlayamazdım. Bahçede Japon elma ağacı vardı ya da adı böyle miydi hala bilmiyorum, o kadar küçük elmalardı ki Japonlar ın ağzı küçük ya ondan herhalde derdim.

Şimdi gerçek anlamların ötesinde mecazlar hatta hiç söyleyemediklerim var, hissettiklerim belki de uydurduklarım, yine de güzel işte. Her şeyiyle, belki eksiğiz hayatta hep, eskimişliğimiz bedenlerimize de yansımış olabilir, ama güzeliz işte.

Neyse bilog, bu kanyak kafenin tadı şaane oldu bak, formülü unutturma bana.

Şimdi biraz kitap okuyacağım, düşlerden düşmece oynayacağım, heheh diye güleceğim, kendime komiğim çok eğleniyoruz zira, acıtmadığımız zamanlarda kendimizi, kal sağlıcakla.